Bir serin eylül sabahı bir annenin çığlıkları ile uyandım .Annenin sesi öyle içler acısıydı ki;eyvah dedim.gene bir vahşet yaşanıyor sokakta hemen sokağa fırladım.Anne kedinin yanına gittim.Beni görünce hemen koştu yanıma geldi. Burnuyla, ağzıyla bana derdini anlattı. anlatmasına ama keşke ben anlamasaydım , görmeseydim ,durum içler acısıydı.Yuvasında ne kadar bebeği varsa hepsi cansız bir şekilde toprakta yatıyordu.Canım zarifem bir onlara koşuyor birde bana yalvarıyordu gözleriyle, “uyandır onları neden kalkmıyorlar” diye konuşuyordu.
Bebeklerinin yanına kimseleri yaklaştırmayan zarifem nerdeyse hepsini benim kucağıma verip iyileştir onları der gibi dibimden ayrılmadı. Hepsini teker teker elime aldım.minicik kalplerini yokladım bir umut var mı diye hepsi çoktan zehirlenmiş ve annelerinden ayrılmışlardı. Ama zarife de bunu hissetse bile kabul etmek istemiyordu. O an onun tek çaresi bendim.
Hiç yaşadınız mı bilmiyorum ama Benim için yavrularını geri isteyen çaresiz ve savunmasız bir annenin dramı katlanması en zor sınavdı. Baktım ki zarife yavrularının başından ayrılamıyor, çırpınarak ağlıyor; yavrularını bir şekilde o anneden uzaklaştırmam gerektiğini düşündüm. Düşündüm ama zarife anne niyetimi anladı ve hızla üstüme atlayarak bir tanesini bile vermedi bana hepsini yalamaya ve kaldırmaya çalıştı uzunca bir süre hepimiz orda bir annenin dramını gözlerimiz yaşlı izledik. Çünkü önceden yaptığı gibi onları kaldırıp emzirmek , onlarla oyun oynamak istiyordu. Neden onların hala uyanmadıklarına anlam veremiyordu bir türlü...
Zarifenin o güzel toparlak 6 yavrusu zehirlenmişti gecenin karanlığında, zarife den habersiz, bizlerden habersiz... sinsice...alçakça...korkakça...halbuki zarife kimseye bir zarar vermemişti ki....tek yapmak istediği doğanın ona armağan ettiği yavrularını beslemek ve onları insan neslinden uzak tutup onlarla doğada yaşamaktı.Ne bir ev istedi bizden ,Nede yavruları için mama...hiç bir şey istemedi zarife bizden..dokunulmasa o kendi başının çaresine bakmayı öğrenmişti zaten ama o anneyi ağlattılar.Hemde hiç acımadan bunu yapanlar sonrada balkonlarından Onun çaresizliğini izlediler. Zarife nin acısını ve bize bu dramı seyrettiler. Anladım ki ;sevgiden uzak ,duyguları körelmiş,bu tür insanların arasında hayvanların hayatta kalması bile bir mucize zaten bir sürü bela sokakta onları beklerken birde bu tür insanların arasında hayat bulmak onların en zor görevleri kimin ne hakkı var ki onlara bunu yapmaya….
Tanrının ilahi adaletine sığınıyorum, Bunu yapanlar er geç ;acısını yüreklerinin en derinlerinde yaşacaklardır .Bunu biliyor ve hissediyorum. O gün ki yarım kalan hayatları ve bir annenin ağlamasını gördükten sonra bir hedefim var. Bize hediye edilen bu canların yaşayabilmesi için daha enerjik ve daha aktif bir görev üstlendim. Oldum olası sevdiğim canlar için şimdi muazzam bir koruma içgüdüsü ile dopdolu içim.....
YAZAN :ANNE KEDİ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder