“Dünyanın neresinde bir kişi ölmüşse, bir de anne ölmüş demektir”
Hava yine sıcak. Oysa o deli sıcakların ardından gelen, yaz bitiminin hüznünü çağrıştırsa da serinlik ne de güzeldi. Ama mevsim yaz, hükmünü sürecek elbet.
Zaten insan oğlu kadir kıymet bilmez bir canlı. Sıcakta of puf, soğukta bırr bırr.Eee senenin her günü de ılık, ılıman bir hava olacak değil ya. Öyle olsa zaten bu hoşluğu da farkında olamazdıkkı.
Yaşarken, sağ salimken değer bilmediklerimizi genelde kaybettikten sonra arar anar olmuyor muyuz? Bir selamı, bir iyi dileği çok gördüklerimizin ölümlerinden sonra özlemini çekip, varlıklarını arar olmuyor muyuz?
Dört beş yıl önceydi. Tv kanallarının birisinde “Kalabalık ve Mutlu” adlı bir yabancı dizi yayınlanıyordu. Her akşam ekranlara gelen bu dizinin yayın saatini iple çeker olmuştum. Altı çocuklu ve “mutlu” isimli köpekleri olan tipik bir Amerikan ailesinin yaşamı ele alınmış. Baba kilisede papaz, tutucu olmayan yumuşak bir din adamı. Anne özverili sevecen. Köpekleri “Mutlu” akıllı, güzel, ismi gibi de kalabalık ailenin her bir ferdinin ilgisi üzerinden eksik olmadığından mutlu mu mutlu.
O kadar yıl geçmesine karşın unutamadığım bu dizinin özellikle bir bölümü çok hoşuma gitmişti. Günlük koşturmaca ve hayat gailesinden birbirlerine fazlaca zaman ayıramayan aile fertleri sonunda bu durumun olumsuzluklarını gidermek için şöyle bir formül geliştirir. Her sabah uyandıklarında ve hava kararıp yatmaya gitmeden önce hepsi birbirlerine teker teker sırayla bir birlerine “seni seviyorum” der.
Keşke bizim toplumumuzda da aile fertleri arasında bu tür bir alışkanlığı oluşturabilsek. Ne çok olumsuzluğun, sorunun önünün alınacağının bu iki sihirli sözcük ardında gizli olduğunun belki o zaman farkına varabilirdi insanlar.
Tv kanallarında bizim yerli dizilere bakıyorum. Hemen hiç birisinde aile ortamında evde beslenen bir kedi ya da köpek yer almıyor. Hani o konuşan sanal hayvanları saymıyorum. Oysa dizilere bu tür evcilleri dahil etseler ev ortamında hayvan beslenebileceğinin bilincine daha kolay varılmaz mı?
ECE BİLGİN
Zaten insan oğlu kadir kıymet bilmez bir canlı. Sıcakta of puf, soğukta bırr bırr.Eee senenin her günü de ılık, ılıman bir hava olacak değil ya. Öyle olsa zaten bu hoşluğu da farkında olamazdıkkı.
Yaşarken, sağ salimken değer bilmediklerimizi genelde kaybettikten sonra arar anar olmuyor muyuz? Bir selamı, bir iyi dileği çok gördüklerimizin ölümlerinden sonra özlemini çekip, varlıklarını arar olmuyor muyuz?
Dört beş yıl önceydi. Tv kanallarının birisinde “Kalabalık ve Mutlu” adlı bir yabancı dizi yayınlanıyordu. Her akşam ekranlara gelen bu dizinin yayın saatini iple çeker olmuştum. Altı çocuklu ve “mutlu” isimli köpekleri olan tipik bir Amerikan ailesinin yaşamı ele alınmış. Baba kilisede papaz, tutucu olmayan yumuşak bir din adamı. Anne özverili sevecen. Köpekleri “Mutlu” akıllı, güzel, ismi gibi de kalabalık ailenin her bir ferdinin ilgisi üzerinden eksik olmadığından mutlu mu mutlu.
O kadar yıl geçmesine karşın unutamadığım bu dizinin özellikle bir bölümü çok hoşuma gitmişti. Günlük koşturmaca ve hayat gailesinden birbirlerine fazlaca zaman ayıramayan aile fertleri sonunda bu durumun olumsuzluklarını gidermek için şöyle bir formül geliştirir. Her sabah uyandıklarında ve hava kararıp yatmaya gitmeden önce hepsi birbirlerine teker teker sırayla bir birlerine “seni seviyorum” der.
Keşke bizim toplumumuzda da aile fertleri arasında bu tür bir alışkanlığı oluşturabilsek. Ne çok olumsuzluğun, sorunun önünün alınacağının bu iki sihirli sözcük ardında gizli olduğunun belki o zaman farkına varabilirdi insanlar.
Tv kanallarında bizim yerli dizilere bakıyorum. Hemen hiç birisinde aile ortamında evde beslenen bir kedi ya da köpek yer almıyor. Hani o konuşan sanal hayvanları saymıyorum. Oysa dizilere bu tür evcilleri dahil etseler ev ortamında hayvan beslenebileceğinin bilincine daha kolay varılmaz mı?
ECE BİLGİN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder